Vorig jaar kreeg ik een mailtje van Milou Gevers. Het ging over Platform KANZ. Zij vertelde me over haar eindexamen project van de Filmacademie. Ze was bezig met een documentaire over kinderen (in de basisschoolleeftijd), waarvan een van de ouders zelfmoord had gepleegd. Aankomende zaterdag is de documentaire Waarom bleef je niet voor mij? op TV te zien. Voor de mensen die erg nieuwsgierig (zoals ik was), je kunt ‘m nu al vooruit kijken op NPO start.
Rauw, ontroerend en pijnlijk herkenbaar
Deze relatief korte documentaire is ontzettend intens. Ik weet niet of het komt doordat ik zelf als kind van mijn vader heb verloren aan zelfmoord (net als deze kinderen), of dat meer mensen dit zo ervaren. Enorm veel emoties passeren de revue, zowel bij de kinderen als bij de kijker. Op het eerste oog wellicht tegenstrijdige emoties, maar niets is minder waar.
De opbouw is erg goed gedaan, waarbij de animaties zeer goed aansluiten bij de onderwerpen die worden besproken. Deze animaties waren zo ontzettend treffend. Ik was hiervan erg onder de indruk; zo treffend had ik het nog niet eerder meegemaakt. Twee voorbeelden zijn ‘Spiegelmeer’ of ‘Waterval van tranen’.
Het is zo ontzettend belangrijk dat deze documentaire is gemaakt. De onderwerpen die worden aangehaald en worden besproken zijn voor veel kinderen aan de orde van de dag, maar ze zijn over het algemeen lastig om te bespreken. Meestal vinden de volwassenen het moeilijk om zulke onderwerpen aan te snijden. Maar erover praten lucht toch wel op. Ik denk dat veel kijkers die hetzelfde hebben meegemaakt of iemand in hun omgeving kennen die dit hebben meegemaakt, veel (h)erkenning zullen vinden in deze documentaire. Het besef: Ik ben of was niet de enige die me zo voel(de).
Ook voor ouders, professionals of andere volwassenen in de omgeving van deze kinderen is deze documentaire erg belangrijk. Ik denk dat er veel lessen kunnen worden meegenomen; kinderen geven zelf wel aan als ze het ergens echt niet over willen hebben. Zien dat de kinderen verdrietig worden wanneer bepaalde vragen worden gesteld is misschien afschrikwekkend, maar hun emotie is heel logisch! Het is juist fijn als mensen jou en je gedachten serieus nemen. Daarvoor petje af voor Milou; haar focus was enkel en alleen op de kinderen gericht. Ze vroeg hen de lastige vragen en behandelden hen niet als ‘kleine kinderen’. Dat is een van de sterkte punten van deze documentaire.
De afsluiting was ontroerend. Het besef dat dit ‘gewone’ kinderen zijn. Aan de buitenkant zie je in eerste instantie niets. Dit met andere mensen delen kan lastig zijn. Want, zoals Milou ook vertelt: ‘Ik wil niet dat mensen anders naar mij gaan kijken. Ik wil niet zielig gevonden worden’. Ondanks dat is het wel fijn om zo nu en dan je verhaal te kunnen doen. En het fijnste is als mensen gewoon luisteren. Geen oordeel, niet per se gelijk willen troosten. Maar gewoon luisteren. En dat is precies wat Milou deed.
‘We maken dezelfde reis. Ik weet niet wat ons nog allemaal te wachten staat. Maar we blijven doorgaan. We lopen gewoon door. Elke dag een stapje’.
Milou Gevers
Ook ik wil graag deze kinderen bedanken voor hun moed. Hun kracht. Hun lef om hun verhaal met ons te delen. Want geloof me, dat is niet makkelijk. Maar deze stoere kinderen deden het!
Waarom bleef je niet voor mij? won de VPRO-documentaireprijs 2020. Meer dan verdiend! Via deze link kun je een interview met de regisseur Milou Gevers lezen, enorm interessant!
Trailer: Waarom bleef je niet voor mij?
Geen berichten