Op de omslag van Een klein leven staat: ‘Zo’n boek dat maar heel af en toe voorbij komt. Het boort door je ziel’ – NRC Handelsblad. Normaal neem ik dit soort uitspraken altijd met een korreltje zout. Maar nadat ik de laatste pagina van dit boek omsloeg, huilend, begreep ik dat deze uitspraak zo waar was. Dit verhaal heeft letterlijk door mijn ziel geboord. Ik huil amper bij boeken, maar hier was het tranen met tuiten. Ik zal proberen je uit te leggen wat dit boek met mij heeft gedaan, zonder alles weg te geven. Want eigenlijk moet je dit boek zelf lezen.
Een klein leven
Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de knappe aspirant-acteur Willem, de flamboyante kunstenaar JB, beginnend architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, maar de overige drie mannen weten wel beter dan vragen te stellen over zijn verleden. De ambitieuze studenten worden succesvol en rijk, maar desondanks wordt de duisternis in Jude steeds groter. Zijn vrienden proberen zijn pijn te verlichten en in hoogleraar Harold vindt Jude een vaderfiguur. Maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.
Een groots leven
Ik vind het lastig om te beginnen. Op Instagram en van mensen in mijn omgeving kreeg ik vaker als tip: je moet echt Een klein leven lezen. Maar op de een of andere manier heb ik nooit eerder de synopsis gelezen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik de omslag nogal ongemakkelijk vind. Achteraf gezien vangt deze omslag zoveel aspecten van dit boek in één gezicht.
Toen kwam ik ‘m (weer) tegen, dit keer in het KoboPlus abonnement. Toen dacht ik: ik begin gewoon. Ik had toen echter nog steeds niet de synopsis gelezen (dat doe ik eigenlijk nooit bij mijn boeken op de e-reader. Of ik weet al ongeveer waar het over gaat of ik laat me verrassen).
Al vrij snel begreep ik dat dit boek niet zomaar een boek was. De schrijfstijl is zo licht, maar tegelijkertijd vol van allerlei emoties. De manier waarbij er op bepaalde punten in de verhaallijn wordt teruggegaan naar het verleden, geven de lezer precies de juiste hoeveelheid (achtergrond)informatie. Net genoeg om aan te voelen waar het verhaal heen gaat, maar net te weinig om voorspelbaar te zijn.
De verhaallijnen van de personages groeien op precies het juiste tempo. Gedurende het boek raak je steeds meer en meer verbonden met ieder van hen.
Het gevecht van Jude met zichzelf, met zijn verleden en met zijn toekomst raakten me diep. Het voelt alsof Jude een deel van mij is geworden. De lezer wordt op zo’n bijzondere manier deelgenoot van zijn verhaal, dat je bijna het gevoel hebt een van zijn vrienden te zijn. Aan de andere kant sta je als lezer machteloos, een gevoel dat alle personages in dit boek in meer of mindere mate ervaren.
Tranen met tuiten heb ik gehuild bij de laatste 50 pagina’s. Ik kon niet meer, diep in mij wist ik waar dit verhaal zou eindigen, maar toch had ik bepaalde gebeurtenissen écht niet zien aankomen. Persoonlijk kwam dit verhaal heel dichtbij. Het heeft mijn kijk op bepaalde zaken wezenlijk veranderd en alleen al daarom ben ik dankbaar voor dit boek.
Ja, het is een zwaar verhaal. Als je denkt dat het niet erger kan, gaat het toch nog een stap verder. Ik ben diep onder de indruk van de manier waarop de schrijfster dit op papier heeft weten te zetten, waarbij de emoties zó goed overkomen. Lees dit boek niet als je niet wilt weten waar sommige mensen in het leven mee moeten dealen en met welke vreselijke gebeurtenissen ze te maken krijgen. Het maakt je als lezer nederig. Nederig voor het leven in al haar facetten.
★★★★★
Auteur: Hanya Yanagihara
Prijs: 20
Uitgever: Uitgeverij Nieuw Amsterdam
Verschijningsdatum: 19 april 2016
Aantal pagina’s: 760
Geen berichten