Het sneeuwmeisje van Rene Denfeld heb ik als recensie-exemplaar gekregen van HarperCollins. Deze prachtige omslag & de flaptekst maakte dat ik gelijk nieuwsgierig werd. Lees snel verder om te lezen wat ik ervan vond.
Hoeveel kilometer je ook hebt moeten rennen, hoe lang je ook weg bent geweest, het is nooit te laat om gevonden te worden.
Madison verdween op vijfjarige leeftijd in het bos. Dat was drie jaar geleden. Hoewel de kans dat ze nog leeft bijzonder klein is, huren haar ouders een specialist in: Naomi Cottle, bijgenaamd ‘de kindvinder’. Naomi begrijpt verdwenen kinderen beter dan wie dan ook, omdat ze zelf ooit is ontvoerd.
Naomi’s zoektocht naar het meisje voert haar terug naar haar eigen verleden, naar het pleeggezin waar ze geborgenheid vond. Van de tijd daarvoor herinnert ze zich niets. Maar hoe dieper ze het bos in loopt, hoe dichterbij haar verleden komt.
Diep in dat duistere woud woont een meisje dat denkt dat ze een sneeuwmeisje is. Omdat ze altijd binnen moet blijven, in de hut die ze deelt met een jager, heeft ze een rijke innerlijke belevingswereld. Haar redding ligt in fantasie, hoop en liefde op een plek waar je die niet verwacht.
De schrijfstijl van dit boek spreekt me aan: het is bijna zingend en dromend beschreven. Soms valt het me wat tegen hoe snel het verhaal van personage wisselt of een tijdswisseling doormaakt. Meestal wordt er dan begonnen met een nieuwe alinea, maar in dit boek gebeurt dat niet altijd. Dat maakt dat je zo nu en dan even de draad kwijt bent.
Dit boek kaart een van de grootste angsten van ouders aan: je kind kwijtraken. De onzekerheid van wat er met je kind is gebeurd wanneer je hem of haar niet vindt, ondanks dat de tijd verder tikt. Je bekijkt het perspectief vanuit meerdere kanten: vanuit Madison, het meisje dat vermist is, vanuit haar ouders, vanuit de ontvoerder zelf & vanuit de privé-detective Naomi. Omdat Naomi zelf als kind is ontvoerd, spring je gedurende het verhaal en de zoektocht naar Madison terug naar het verleden van Naomi.
Haar jeugd bij haar pleegmoeder en met haar pleegbroer staat in schril contrast met de ontberingen die ze daarvoor heeft mee moeten maken.
De schrijfster heeft heel gedetailleerd situaties en gevoelens beschreven, die vaak tot de verbeelding spraken, maar soms ook net iets te ver gingen. Zeker vanuit Madison, hoe zij dingen ervaart. Het lijkt mij als schrijfster heel lastig om zoiets goed op papier te zetten, zonder dat je zelf zoiets heb meegemaakt. Ik kan me daarom ook wel voorstellen dat mensen die zelf zijn ontvoerd dit verhaal totaal niet geloofwaardig vinden. Ik denk wel dat elk kind het weer anders ervaart en dat er niet één soort reactie is wanneer je zoiets afschuwelijks meemaakt.
De schrijfster werkt met terdoodveroordeelden, hierdoor werd het verhaal wat meer geloofwaardig voor mij.
Het verhaal was niet onnodig langdradig, maar wel op een fijne manier verhalend geschreven. Daarom geef ik dit boek 4 sterren. Soms vond ik de situaties wat grof geschetst. Bepaalde uitdrukkingen of gesprekken waren soms wat te recht toe recht aan.
★★★★☆
Auteur: Rene Denfeld
Prijs: 17,99
Uitgever: HarperCollins Nederland
Verschijningsdatum: 6 maart 2018
Aantal pagina’s: 253
Geen berichten