Een van de boeken die je in december in de Hebban Advent kalender kon vinden is Hoor je me van Rob Kamphues. Je kent hem misschien als cabaretier en televisiepresentator, maar hij heeft nu ook een roman geschreven. Voor mij een heel ander soort boek dan normaal, maar mijn interesse was wel gewekt na het lezen van de synopsis. In dit artikel laat ik jullie weten wat ik ervan vond!
Hoor je me
Tijdens een optreden in een tv-talkshow wordt Albert Vos getroffen door een herseninfarct. In de cruciale uren erna vergezellen zijn broer Joost en zijn ex-vrouw Machteld hem in het ziekenhuis. Zou Albert iets meekrijgen van wat tegen hem gezegd wordt terwijl hij in coma ligt? Het weerhoudt Joost en Machteld er niet van om volledig hun hart te luchten.
Nu Albert er misschien binnenkort niet meer is, kunnen ze hem nog één keer goed de waarheid vertellen.
Hun waarheid, zonder dat hij hen kan tegenspreken of van hen kan weglopen. Hoe hij zich gedragen heeft als broer, en als echtgenoot, en welke invloed dat heeft gehad op hún levens. Dit is het moment om rekeningen te vereffenen.
Positiviteit
Het boek bevat voor mij herkenbare elementen: familierelaties, relatie tussen man en vrouw, vader-zoon-relatie. In dit verhaal leer je vooral de struggles die hierbij kunnen komen kijken binnen deze familie. Eer, roem, hebzucht, de eeuwige strijd tussen twee broers.
Op bepaalde punten raakte het verhaal mij erg, bijvoorbeeld het feit dat men vaak pas de ‘positieve’ dingen van een ander ziet op het moment dat er (bijna) geen weg meer terug is. Wanneer een persoon in bijvoorbeeld een coma ligt en zijn/haar toekomst onzeker is, dan is de mens geneigd om op het verleden te reflecteren. Zo ook in dit boek, Hoor je me. De familierelaties en hoe je bent opgegroeid, het is rauw en eerlijk beschreven in dit boek. Dit maakt het realistisch, het voelt alsof ik door een verborgen camera meekijk.
Bijzonder perspectief, het verhaal gaat over Albert, maar Albert komt niet aan het woord. Je leert hem kennen door de ogen van Joost, zijn broer, Machteld, zijn ex-vrouw en Jonathan, zijn zoon. Deze schrijfstijl boeit mij en zorgde ervoor dat ik bijna Albert wilde verdedigen. De personages waren namelijk niet erg te spreken over alle dingen die in het verleden waren voorgevallen. Maar omdat je dus alleen het perspectief van hen meekrijgt en niet van Albert zelf, voelde dat wel bijzonder. Het was wel een beetje zwart-wit, alhoewel naar het einde toe steeds meer grijstinten werden geïntroduceerd.
De schrijfstijl van Rob Kamphues pakte me, ik bleef het verhaal lezen. Ik werd er bijna rustig van. Zo nu en dan vind ik dit soort verhalen dan ook fijn om te lezen. Als je het boek uit hebt, ga je over je eigen familierelaties nadenken. Wat staat er tussen mij en familieleden en vrienden in? Zijn er onuitgesproken frustraties, wil ik dit met hen uitspreken nu het kan? Iets wat Robert tijdens zijn periode in coma niet kon?
Het betreft echt een psychologische roman, geen spannende elementen of sci-fi. Ik vind het lezen van deze boeken zo nu en dan leuk, maar ik ben niet per se fan van dit genre.
★★★☆☆
Auteur: Rob Kamphues
Prijs: 18,50
Uitgever: Uitgeverij Brandt
Verschijningsdatum: 7 februari 2017
Aantal pagina’s: 272
Geen berichten