Sneeuwwit. De proloog op de eerdere boeken, waarin moordzaken worden opgelost door het duo Holger Munch en Mia Krüger. We gaan terug in de tijd en leren meer over de achtergrond van de twee. Ondanks dat het een proloog betreft, kun je dit boek ook goed op zichzelf lezen. Nu de dagen weer langer duren en de donkere avonden eindeloos lijken, kun je de tijd uit het oog verliezen door dit boek te lezen. Althans, dat is wat ik me erbij voorstel. In deze recensie lees je meer over mijn leeservaring.
Sneeuwwit
2001. In een buitenwijk van Oslo zijn twee elfjarige jongens vermoord. Naast de twee lichamen wordt een dode, rode vos gevonden. De zaak lijkt op een andere opgeloste zaak uit Zweden. Holger Munch is het hoofd van een nieuwe onderzoekseenheid en zijn team bestaat uit de beste rechercheurs. Zij zijn nog maar net begonnen als Munch wordt gebeld door de politieacademie; ze hebben een buitengewoon getalenteerde studente die bij hun tests de hoogste score haalde: Mia Krüger. Is zij niet iemand om aan zijn team toe te voegen?
Munch toont de jonge Mia foot’s van beide plaatsen delict en ze heeft maar een paar minuten nodig om verbanden te zien waar zijn team niet eens aan heeft gedacht. Het is het begin van een intensieve samenwerking en van een van de bloedstollende jachten op een seriemoordenaar ooit…
Dé thriller voor de lange winteravonden
Het werkt echt. Door het lezen van deze thriller tijdens deze koude dagen (oké, de sneeuw moet je er even bijdenken), vliegt de avond voorbij. De lezer wordt echt meegezogen in het verhaal en in alle sub-verhaallijnen. De vondst van twee jongetjes en een deur op een vlakte zorgt ervoor dat Munch, met zijn nieuw gevormde team, voor een onmogelijke klus lijken te staan: in Zweden is 8 jaar eerder een soortgelijke moord gepleegd. Daar is de dader echter nooit gevonden. En daar komt dan Mia om de hoek, een studente met enorm veel oog voor detail. Bijna onmenselijk veel. Dit belooft een bijzondere samenwerking te worden.
Bjørk kan als geen ander het plot compleet omgooien. Dit door terug te komen op karakters die een heel stuk eerder aan bod zijn gekomen, waarbij je als lezer je al afvroeg wat diens rol in het verhaal zou worden. Richting het einde van het boek vallen alle verschillende verhaallijnen mooi samen. Ik kan me herinneren dat ik eenzelfde soort ervaring had met Ik reis alleen en De doodsvogel.
De opbouw van het verhaal duurt relatief lang, zeker omdat je als lezer in elk hoofdstuk weer moet schakelen. Dit omdat je continu vanuit verschillende perspectieven het verhaal leest. Dit kan met name in het begin voor een moeizame start zorgen, maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt dan zijn de korte hoofdstukken juist prettig.
De details waren naar mijn mening soms net te. Denk aan Mia, de studente die details in 5 minuten zou zien waar professionals na jaren niet op zouden komen. Nu is een frisse blik altijd prettig en ben ik zeker voorstander van de jongere generatie en hun visie. Maar dit was net te, het werd net te vaak benoemd. De stereotypes waren, in mijn optiek, teveel aanwezig. Daarnaast voelde het einde helaas afgeraffeld. Ik had zoveel meer willen weten over de achtergrond van de dader, over beweegredenen. Het tipje van de sluier hoe het met iedereen gaat zoveel tijd later is mij te kort. Ik ben nu wel geneigd om het debuut, Ik reis alleen, weer te lezen om te (her)beleven wat ik langere tijd geleden beleefde én om te evalueren of dit ‘vervolg’ (lees Ik reis alleen) goed aansluit bij deze proloog.
Over Samuel Bjørk
Samuel Bjørk (pseudoniem van Frode Sander Øien) debuteerde in 2016 met zijn thriller Ik reis alleen. Daarna volgden De doodsvogel en De jongen in de sneeuw met Holger Munch en Mia Krüger in de hoofdrol. Sneeuwwit is de proloog van de vorige boeken, maar is ook goed op zichzelf te lezen.
★★★★☆
Auteur: Samuel Bjørk
Prijs: 21,99
Uitgever: LS Amsterdam
Verschijningsdatum: november 2021
Aantal pagina’s: 398
Ik wil LS Amsterdam bedanken voor het toesturen van dit recensie-exemplaar.
Geen berichten